De Wet Houdbare Overheidsfinanciën (Wet Hof)
De Europese eisen en afspraken over reductie van het begrotingstekort en de staatsschuld vormen de basis van de Wet Hof. De middellange termijndoelstelling voor het EMU-saldo is het op termijn verkrijgen van begrotingsevenwicht in stappen van 0,5 procent bbp per jaar. Het EMU-saldo is het vorderingensaldo van de collectieve sector op transactiebasis. Met andere woorden, het moment van transactie is bepalend. Dit in tegenstelling tot het in het BBV voorgeschreven stelsel van baten en lasten. Een investering telt bijvoorbeeld in het jaar van investeren volledig mee in het EMU-saldo, maar wordt gedurende de levensduur in termijnen door middel van kapitaallasten verantwoord in het baten en lasten stelsel.

Omdat ook gemeenten, provincies en waterschappen bijdragen aan het begrotingstekort van de collectieve sector, bepaalt de Wet Hof dat niet alleen het Rijk maar ook de decentrale overheden zich moeten houden aan de doelstellingen uit het aangescherpte Stabiliteits- en Groeipact. De EMU-tekortnorm decentrale overheden voor 2018 bedraagt 0,3% van het bruto binnenlands product. Er is geen onderverdeling naar gemeenten, provincies en waterschappen vastgesteld. Daarom worden er ook geen referentiewaarden per gemeenten bekend gemaakt.

Wat betekent de Wet Hof voor Venlo?
Tot dusver zijn heeft de Wet Hof voor Venlo geen gevolgen gehad, omdat het EMU-saldo op macro-niveau niet wordt overschreden.

Onderstaande tabel geeft de EMU-saldi voor de jaren 2018-2022 weer op basis van de begrotingscijfers. Jaarlijks worden deze cijfers aan het CBS aangeleverd.  In 2018 en 2019 is een EMU-tekort begroot, in 2020 en 2021 is er sprake van een overschot en in 2022 wederom een tekort. Het tekort in '18 en '19 wordt met name veroorzaakt door de relatief hogere investeringsuitgaven. Het EMU-overschot in 2020 en 2021 wordt met name veroorzaakt doordat er in die jaren relatief minder wordt geïnvesteerd. In 2022 is lopen de investeringsuitgaven weer op en is er weer sprake van een EMU-tekort.